Φορώντας… χλαμύδα, στα χρόνια της αθωότητας
«Σήμερα τελείωσα το βιβλίο του ξεχωριστού μου φίλου Άγγελου Πολύδωρου με τον τίτλο ΧΛΑΜΥΔΑ, των εκδόσεων ΑΜΑΡΥΣΙΑ, και αποφάσισα να γράψω το παρόν σημείωμα για τις σκέψεις, αλλά κυρίως για τα συναισθήματα, που μου προκάλεσε.
Το βιβλίο το διάβασα με τον εξής τρόπο, τον οποίο
και προτείνω στους αναγνώστες του. Πρώτα είδα τις φωτογραφίες και βυθίστηκα στη
θάλασσα των συναισθημάτων και της νοσταλγίας, κατόπιν διάβασα τα στοιχεία των
ταινιών που είχα δει ή απλά γνώριζα και τέλος μεταφέρθηκα στο πεδίο της λογικής
και διάβασα το πρώτο μέρος με τα ιστορικά, πληροφοριακά στοιχεία και το
τελευταίο με τα βιογραφικά σημειώματα των σκηνοθετών.
Και πρώτα στο χώρο των συναισθημάτων… Πού με
ταξίδεψες Άγγελε:
Λαμία, τις δεκαετίες του ‘60 και του ‘70, φτώχεια,
αλλά και ελπίδα και προσμονή για ένα καλύτερο αύριο, ο κινηματογράφος ΠΑΛΛΑΣ
του Καρανικόλα και η αγαπημένη μου γειτόνισσα η κυρα-Μήτσαινα, που δούλευε στο
κυλικείο και με έβαζε τζάμπα πριν αρχίσει η πρώτη μεσημεριανή παράσταση. Χάρις
στην κυρα- Μήτσαινα είδα πολλές από τις ταινίες που αναφέρεις στο βιβλίο σου,
οι οποίες με μετέφεραν για πρώτη φορά από τον περιορισμένο χώρο της γειτονιάς
μου στον κόσμο της ιστορίας και των ιδανικών. Και ήταν τότε στις αρχές της
δεκαετίας του ’70, που, επηρεασμένος -όπως αναφέρεις- από τα έργα της
«ΧΛΑΜΥΔΑΣ», έφτιαξα μπάρα από βάρη με τσιμέντο σε δύο άδειους ντενεκέδες από
βούτυρο, για να κάνω «σώμα» και να μοιάσω του Μασίστα…
Και μετά από τα συναισθήματα… με μετέφερες, Άγγελε,
στον κόσμο της λογικής και των ιδεών και πέρασαν από το μυαλό μου σκέψεις όπως
οι ακόλουθες: Μήπως όλοι εμείς, που αν και προερχόμενοι από συντηρητικές
οικογένειες, μας προσέλκυσαν τελικά οι ιδέες της ισότητας, της δικαιοσύνης και
της αλληλεγγύης της Αριστεράς, συναντήσαμε για πρώτη φορά αυτές τις ιδέες στους
ήρωες των ταινιών ΧΛΑΜΥΔΑ; Μήπως ο γιγαντόσωμος, ρωμαλέος και υπερασπιστής των
αδυνάτων σκλάβος, που τα βάζει με αυτοκρατορίες, αυτός ο σκλάβος που επηρέασε
την ψυχή φτωχών, καταπιεσμένων, αλλά κυρίως ευαίσθητων παιδιών και εφήβων,
ταυτίζεται στο ασυνείδητό μας με το Μαρξ, τον Τσε Γκεβάρα, το Χο Τσι Μινχ και
το συμπατριώτη μου Άρη Βελουχιώτη;
Τελικά, πιστεύω ότι η αξία ενός βιβλίου δεν
κρίνεται από το εάν ικανοποιεί ή όχι κάποια ψυχρά τεχνοκρατικά κριτήρια, που
θέτουν κάποιοι, που αυτοπροσδιορίζονται ως ειδικοί, αλλά από τα βαθύτερα
συναισθήματα και τις βαθύτερες σκέψεις, που προκαλεί στον αναγνώστη. Και το
βιβλίο του Άγγελου Πολύδωρου, μου προκάλεσε τέτοια συναισθήματα και τέτοιες
σκέψεις.
Φίλε μου Άγγελε… γιατί να είμαστε κι οι δύο
αισθηματίες, γιατί να μπλέκουμε σε παλιοϊστορίες νοσταλγίας, που περιέχουν και
κάποια θλίψη; Αλλά τι να κάνουμε, στην αχλύ της θλίψης, βρίσκεται κρυμμένη και
η Τέχνη…»
